پایداری جوی حاصل از وارونگی دمایی بخصوص در دوره سرد سال در کلان شهرهایی مانند شیراز یکی از معضلات اساسی این شهرهاست. هدف این پژوهش، بررسی نمایههای وارونگی دما در هوای لایه مرزی شهر شیراز است. در این راستا، دادههای رادیوسوند ساعت 5/3 محلی در بازه 1394-1380 خورشیدی (5478 روز) فراهم شد. سپس ارتفاع ایستگاه هواشناسی شیراز (1491 متر از سطح دریا)، بعنوان سطح پایه وارونگی لایه مرزی هوا تعیین شد و رأس لایه وارونگی نیز تا سطح ژئوپتانسیل متر 700 هکتوپاسکال (به طور میانگین حدود 5/1 کیلومتر از لایه زیرین هوای فراز سطح محل) به عنوان فضای مورد مطالعه انتخاب شد. پس از تعیین روزهای وارونگی فراوانی، ستبرا، گرادیان، افتآهنگ و شدت وارونگی در هر یک از روزها محاسبه گردید. یافتهها نشان داد که مهر و آبان بیشترین و تیر کمترین فراوانی روزهای وارونگی را دارند. بر این پایه، فصول پاییز، زمستان، بهار و تابستان به ترتیب بیشترین روزهای وارونگی را داشتند. همچنین میانگین بلندمدت سالانه نشان داد که 73 درصد از سال (267 روز) شیراز با پدیده وارونگی روبروست و بیشترین ستبرای وارونگی در آذر و دی و کمترین آن در فروردین رخ میدهد. بیشترین گرادیان وارونگی در شهریور و کمترین آن در دی ماه رخ میدهد. بیشترین افتاهنگ در اسفند و کمترین آن در تیرماه میباشد. این ویژگی هماهنگ با این واقعیت است که افتاهنگ در هوای سرد شدیدتر از هوای گرم است. در پایان ماهها بر اساس شدت وارونگی طبقهبندی شدند. یافتهها نشان داد که شدیدترین وارونگیها در دی و کمترین آن در تیر رخ میدهد.